'

Vakantie 2013 via België en Luxemburg naar Frankrijk  en via Andorra weer terug door Frankrijk naar Nederland.
De bedoeling is om de ca. 200 km een overnachtingsplaats te zoeken. 

                                      Bezochte lokaties van FP en campings

Commercy (winkel / bakkerij Madeleines)

La Tour sur Orb (wijnboer)

Croze (brouwerijtje)

Vicq (privé terrein)

Portiragnes (wijnboer)

Besson (geitenboerderij)

Toutenant (veehouderij)

Saillagouse  (slagerij)

Rouy (wijnboer)

Planaz (bij Desingy) wijnboer

El Serrat (camping Mitxeu) Andorra

La Machine (camping municipale)

Sainte Luce (veehouder)

Gaudiés (aspergekweker)

Boeurs-en-Othe (cider-maker)

Les Mées (olijfolie-boer)

Les Cammazes (forellenkwekerij)

Braux (rabarberwijn)

Bonnieux (wijnboer)

Cremps (veehouder met groentetuintje)

Wargemoulin Hurlus (diverse dieren)

Alba-la-Romaine (wijnboer)

Payrac (tamme kastanjes)

Haudiomont (verkoop loods)

Montselgues (slagerij / veehouder)

Gorre (brouwerijtje)

Preny (diverse dieren)

Le Rozier (camping de la Muse)

Chamboret (privé terrein)

Bourscheid (camping Um Gritt)

 

We zijn lid geworden van France Passion FP  en hopen op die manier meer over Frankrijk en zijn bewoners te leren kennen. Het lidmaatschap houdt in dat bij bijna 1750 (in 2013) wijnboeren, landbouwers, ambachtslieden en campereigenaren zonder kosten een tussenstop gemaakt kan worden in de mooiste wijngaarden en streken van Frankrijk.

Ook op camperplaatsen zullen we mogelijk overnachten. Maar dan moeten ze wel aantrekkelijk zijn. Via http://www.airecampingcar.com/aire_camping_car.php  zijn er veel te vinden.

We vertrokken vanuit Meppel naar Elkenrade in Limburg. Op 1 juni was bij de Brand brouwerij een open dag en werden de winnaars bekend gemaakt van de bierbrouwwedstrijd (sterke Blond bier). Aan deze wedstrijd deed ook ik mee. In Elkenrade is de boerencamping 'De Krekelberg'. Vandaar is het 2.4 km lopen naar de Brand brouwerij. En terug zou wel eens 10 km kunnen lijken ;)

Aangekomen bij de camping hoorden we van de eigenaar dat door de vele regen we niet op het gras konden staan. Op de parkeerplaats blijven staan mocht nog wel. Dat deden we maar. Zonder stroom. We moesten wel het volledige bedrag betalen. De volgende morgen reden we naar Wittem, waar vandaan we met een busje naar de Brand brouwerij gebracht werden. Daar was het al aardig druk. We bekeken verschillende activiteiten en ik vroeg aan de organisator waar ik de brouwmeester zou kunnen vinden. Ik wilde hem een (door mij aangepaste) versie geven van het wedstrijdformulier. Ik hoorde dat hij weer zou gaan keuren en dus deden we eerst de rondleiding door het oude brouwhuis en langs de nieuwe brouwerij. Veel nieuws hoorde ik niet, behalve op het laatst waar verteld werd dat bij Brand ook Amstel 1870 en Amstel Gold werden gebrouwen.

Daarna was het even wachten tot de keuring (in een glazen ruimte, dus goed zichtbaar) was geëindigd. Toen kon ik de brouwmeester mijn USB-stick geven die hij snel kopieerde op zijn computer. We maakten ook nog een praatje met Jacques Bertens en zijn vrouw, die, naar later bleek, de winnaar was van de brouwwedstrijd.

Omdat het keuren in etappes ging, duurde dat ons te lang en vertrokken we met de Brand-bus naar de parkeerplaats en vandaar (met onderweg een patatje) naar de camping.

---

Op 2 juni vertrokken we richting Luxemburg.

Omdat ik de TomTom (TT) had ingesteld op de kortste route, omdat dat meestal de leukste is en er onderweg wat te zien valt, reden we op kleine weggetjes tussen de asperge- en andere velden door. Maar toen we op een gegeven moment een zandweg werden opgestuurd nam ik zelf de beslissingen weer.

Gelukkig had ik net genoeg diesel om Luxemburg te bereiken en het eerste wat we deden was dan ook tanken. De diesel kost daar € 1,187 en in Nederland en België zo'n € 1,40 per liter. Op een volle tank scheelt dat aanmerkelijk. Ik tankte 67.05 liter voor € 79.57 bij 103045 km.

Daarna door het heuvelachtige Luxemburg tot de camping in Reisdorf. We kregen een leuk plekje aan het riviertje. Water innemen ging wat lastig omdat er geen slang was. Gelukkig kon ik van een andere campinggast een gieter lenen.

 

3  juni. Vandaag naar Commercy, departement Meuse regio Lotharingen.  Vandaag zo'n 200 km gereden.

Vanaf de camping wilde TT niet rijden zoals ik, dus deden we ons eigen zin. Toen we in Bascharage een kleine brouwerij Beierhaascht en de grote van Bofferding voorbij gereden waren, bedacht ik dat we hier niet zo een, twee drie opnieuw zouden komen. Dus keerden we en reden terug om wat foto's te maken. Ook van de koperen bovenstukken van brouwketels die als versiering in een rotonde waren opgenomen. Bij de kleine brouwerij kon ik drie verschillende soorten bier kopen, bij  Bofferding was alles gesloten. Later kocht ik in een Cactus supermarkt een flesje Bofferding pilsener dat die naam eigenlijk niet waard was. Op de parkeerplaats konden we ook rustig ons boterhammetje eten. Onder een stralend zonnetje reden we tussen de bloeiende koolzaadvelden en andere gewassen en passeerden verschillende kleine dorpjes. Maar toen TT ons al een tijdje liet rijden met de zon in de rug zetten we TT uit en reden via een wegenkaart. Uiteindelijk kwamen we toch op onze eindbestemming. Het bleek een parkeerplaats naast een winkel (bakkerij waar Madeleines, een soort cake'jes) werden gemaakt en verkocht. Vlak naast de koekjesfabriek met uitzicht.  We kochten er 4 flesjes bier uit de streek, een zakje Madeleines en een ansichtkaart. De overnachting was gratis en de eigenaresse zei dat de politie 's nachts patrouilleerde ter beveiliging. Er vlak naast lag het legeronderdeel van het 8^e regiment artillerie van de landmacht. We maakte na het eten nog een wandeling naar het dorpscentrum, maar de afstand was te groot en de huizen waar we langs liepen zagen er niet vrolijk uit. Dus terug en tijd voor een spelletje.

---

4 juni. Vandaag naar Vicq,  departement Haute-Marne in Champagne-Ardennes  een rit van 122.8 km.

TT heeft het grootste deel van de route voor ons bepaald. In Neufchâteau deden we eerst boodschappen bij de Lidl, maar die had niet alles wat we zochten. Dus de in de buurt gelegen supermarkt bezocht. Daarna via allerlei kleine weggetjes en dorpjes. We bezochten de geboorteplaats van Jeanne d'Arc dicht bij de kerk van Domrémy. In het kerkje liggen wat aandenken aan haar. Vlakbij liep een mooie brug over de Maas. Toen we in de buurt van onze eindbestemming aankwamen zag ik een gedenkteken langs de weg, maar niet zo gauw wat er op stond. Toen we wat verder een bord zagen dat terug wees en waarop stond source de la Meuse, reden we terug. Daar was de oorsprong van de Maas te zien. Een klein beetje water kwam uit de grond en stroomde, volgens het bord, richting Rotterdam en de Noordzee. Ik wilde er een plasje in plegen om zo het niveau van de Maas wat te verhogen, maar het lag te dicht aan de openbare weg. Iets verder zagen we de gele kwikstaart, een mooi vogeltje. In Vicq hadden we al gauw het adres gevonden waar we konden overnachten. Het was een parkeerplaats achter een woonhuis met een prachtige tuin. Er stond al een grote Pilot-camper. Na aanbellen bij de woning deed de eigenaar open en liep mee naar de parkeerplaats om te laten zien waar we mochten staan. De grote camper bleek door de eigenaar gehuurd, omdat hij van plan was de volgende dag zelf te vertrekken. Hij wist nog niet waarheen. Tijdens het grasmaaien in de tuin van de buurman vloog er regelmatig een grote roofvogel over. Sonja kon het "merk" niet in haar vogelboek vinden.

Tijdens een korte wandeling (Sonja had last van haar knie) zagen we een koe met haar kalfjes een beekje oversteken. Ze waren wat schrikachtig. Daarna was het tijd voor een drankje een boek en een schrijfblok, met uitzicht op de mooie tuin.

De vijver is wel troebel, maar volgens de eigenaar komt dat omdat er zoveel karpers in rondzwemmen.

5 juni. Vandaag naar Toutenant , departement Saone-et-Loire in Bourgondië.   283,2 km.

Na de koffie en ontbijt en afscheid van de gastheer gingen we met mooi weer op weg (het zou de hele dag mooi blijven). Terug in het dorpje zagen we dat we precies de andere kant op moesten. Dus reden we weer even langs ons overnachtingsadres. Dan op weg naar waar de bron van de Marne te vinden zou zijn (Côte aux Clos, plateau de Langres). Na een tijdje zoeken en omrijden vonden we de plek. Vanaf de parkeerplaats moest eerst een berg afgedaald worden, gelukkig met trappetjes. De bron zelf was in een rotsholte waarvoor een hek geplaatst was, zodat we niet de echte bron konden zien. Maar vanaf het hek stroomde er al een flink beekje. Omdat het afgelegen was kon ik nu wel een plasje plegen. De Marne stroomt met de Ourthe uit in de Seine, dus zullen ze in Parijs niet veel van mijn plasje gemerkt hebben. Daarna reden we naar Rivière-les-Fosses waar volgens een gids het 'Maison du Houblon' het huis van de hop zich zou bevinden. Maar dat was in het dorpje niet te vinden, dus reden we door naar Dole. Onderweg een plek in de schaduw vinden om te kunnen eten was moeilijk, dus toen ik bij een rotonde een mooie plek zag, reed ik er heen. Bij het hek stond dat het verboden voor kampeerders was. We zijn ongehoorzaam geweest en hebben lekker in de schaduw ons brood gegeten. Van Dole naar Beaune, via een mooie weg ging vlot. In Beaume zette ik iets te snel TT aan. Die leidde ons door het centrum, met erg smalle winkelstraatjes. TT stond ingesteld op de kortste route, waardoor we op een gegeven moment een bocht zelfs in tweëen moesten nemen. En waarschijnlijk met nog geen 50 meter winst. Na de drukte van de stad was het rijden op smalle weggetjes tussen de dorpen een verademing. Om een uur of 4 reden we het erf op van het boerenbedrijf. Er stond al een andere grote camper van een Fransman. Wij konden er naast staan en dan was er nog ruimte voor een niet al te grote camper. Ik vroeg aan de boerin of ik wat kon kopen, maar ik kon even niet op het Franse woord voor kaas (fromage) komen. Ze liep met me naar het winkeltje en liet zien wat er te koop was. Ik kocht voor € 6.50 twee kaasjes, 2 joghurttoetjes en 6 eieren.

 

6 juni. Vandaag naar Planaz (bij Desingy), departement Haute Savoie in Rhône Alpes  256.7 km

Eerst nemen we een route die we zelf uitzoeken met de wegenkaart. Het landschap wordt wat minder vlak als we richting Zwitserse grens rijden. En uiteindelijk belanden we op wegen met haarspeldbochten. Dat haalt de snelheid er flink uit. In St. Claude halen we bij een postkantoor zegels voor de ansichtkaarten naar Nederland. Volgens de dame aan het loket moet er dan € 0.80 op en we hebben zo'n 21 zegels nodig. Zoals elk jaar zeggen we "volgend jaar geen kaarten meer versturen".  Omdat het soms erg warm in de auto wordt, zoeken we ook nog een winkel waar we een ventilatortje kunnen kopen. Dat lukt uiteindelijk in een ander plaatsje. Het ding maakt wel veel lawaai, dus veel zullen we hem niet gebruiken.

Onderweg stoppen we nog bij een bijzonder gevormde rotsformatie (de hoed van de gendarme). Een stukje verder staat opeens een reusachtige fiets in het weiland. Misschien komt de Tour de France hier ook langs.

Als we na Gex de TT de route laten bepalen, rijden we opeens de grens over en zitten we in Zwitserland. Vlak bij Genève zien we eerst op de bergen in de verte, maar later ook langs de kant van de weg, sneeuw liggen! Via weer piepkleine weggetjes met grote haarspeldbochten rijden we even later ongemerkt Frankrijk weer binnen. Volgens de gids van FP was het overnachtingsadres in Desingy, dus die bestemming stond in de TT. Maar daar aangekomen bleek in het gidsje te staan 'in Frangy op de rotonde de weg naar Rumilly nemen en dan meteen na 50 m. rechtsaf de weg naar Planaz.  Dus reden we weer terug na een fles melk gekocht te hebben (€ 1.60) in Frangy. In Planaz stond inderdaad bij een boerenerf een bordje met de aanwijzing van FP. Maar de boer die net kwam aanlopen vertelde dat we wat verder moesten zijn. En bij het woonhuis van de fam. Neyroud stond weer het teken van FP. Na aanbellen kwam de eigenaar uitleggen dat we 1,5 km verder de overnachtingsplaats konden vinden aan een doodlopende weg, zo'n 500 m. verder. En dat we in het dorpje, waar we net vandaan kwamen, zijn wijnen konden proeven (en kopen). De overnachtingsplaats bleek een parkeerplaats pal aan de weg te zijn.

Omdat het al 5 uur in de middag was en we geen zin hadden om iets anders te zoeken, gingen we er toch maar staan. Het uitzicht was wel erg mooi en wijds. De dreigende onweersbui was snel overgetrokken. 's Avonds tijdens de schemering zag ik iets donkers door het gemaaide weiland lopen. Met de kijker was te zien dat het een vos was. Zodra ik het raam open deed om beter te kunnen kijken, rende het beest weg. We tankten bij Sellière 61.96 liter bij 103788 km voor € 85.94 (€ 1.387 / liter).

 

7 juni. Vandaag naar Sainte Luce departement Isère in Rhône Alpes. 180 km

Vlak voordat we wegrijden zien we in het weiland een ree met haar jong lopen.

Na afscheid genomen te hebben van de eigenaar kopen we in het dorpje nog 3 flessen Savoie wijn (€ 4.50 per stuk, maar € 10 per 3) van de wijnboer waar we stonden.

Eerst via 'gewone' wegen, dus zonder TT. De hoge bergen in de verte, waar de sneeuw nog op lag, zaten wat in de mist. In de buurt van Grenoble kwam ons een gigantische file auto's tegemoet. Daarvan was bijna de helft Nederlander. We kregen het idee dat de Nederlanders het land uitgestuurd werden! Na een klein stukje snelweg gingen we de binnenwegen weer op en werd het een stuk rustiger. Wel ging het bergop en bergaf met haarspeldbochten waardoor het wat langzaam ging. In La Mure kochten we in een supermarkt (Intermarché) een fles houdbare melk. De gewone halfvolle melk kostte € 1.89 per liter. Veel duurder dan in Nederland. De melk is misschien zo duur omdat er veel kaas wordt gemaakt. De keus aan kaas is enorm. Er stond ook een Leerdammer bij, maar de meeste kaas kwam uit Frankrijk. Bij de supermarkt kon ook diesel getankt worden voor een lage prijs. Maar mijn VISA-card werd niet geaccepteerd. Toen ik daarover binnen een vraag stelde, kon ik voor € 50 een kaart kopen waarmee ik dan voor € 49 kon tanken. Als ik minder nodig had kreeg ik de rest van het geld terug. Inderdaad stopte de pomp bij € 49 (37.72 liter a 1.299 per liter bij 104159 km). Bij teruggeven van de kaart kreeg ik € 1 terug. We aten op de parkeerplaats een boterham en vertrokken richting over-nachtingsadres. De eerste afslag miste ik, maar de ingeschakelde TT gaf ons na 7,5 km nog een kans. In het dorpje reden we volgens de aanwijzingen uit de FP-gids omhoog tot de laatste boerderij, maar omdat daar geen bordje van FP stond reden we verder tot we konden keren op een parkeerplaats. Toen weer terug naar de laatste boerderij, waar juist een tractor met aanhanger aankwam. De boer zei dat hij inderdaad pas lid was van FP en nog geen bordjes had ontvangen. Hij legde in rap Frans uit waar we mochten staan en ik dacht hem begrepen te hebben. Dus reden we weer omhoog op zoek naar een schoolpleintje. Toen dat zoeken te lang duurde weer terug naar de boer. Die lag nu onder een machine iets te repareren. Na even wachten kon hij me uitleggen waar we mochten staan. Dat bleek de parkeerplaats te zijn waar we al twee keer gekeerd waren. Er stond een houten huisje naast, met binnen een paar bankjes. Waarschijnlijk bedoeld voor wandelaars, want vanaf dit punt waren verschillende wandelingen aangegeven. Er stond een auto en in het huisje waren een paar wandelaars zich aan het omkleden. Toen die vertrokken was de plek voor ons alleen. Volgens de gids van FP was er maar 1 overnachtingsplek. Er stond een bord met 'Interdit d'entre poser sans autorisation' maar wij hadden dus wel toestemming. Het uitzicht was prachtig. Rondom bergweiden en in de verte met sneeuw bedekte bergen. Terwijl we een glaasje wijn met wat kaas gebruikten, stopte er een fietser die een praatje kwam maken. Het bleek een Duitser te zijn uit Bochum. Hij legde uit waar hij geweest was en dat hij per fiets terug reed naar huis! In de bergen rijdt hij zo'n 100 km per dag. Tegen het hem aangeboden fruithapje zei hij geen nee.

8 juni. Vandaag naar Aiglun en Les Mées, departement Alpes-de-Haute Provence in Provence-Alpes-Côte d'Azur.  120 km

Sonja is jarig! Helaas ben ik haar kado vergeten! Het zijn weer speldjes en vorig jaar had ik ook zo'n kado, maar toen had ik een paar voorbeelden meegenomen. Maar de vernieuwde vijver thuis en deze reis zijn ook een soort kado. Dus niet zeuren!

Gereden via mooie (en soms smalle) wegen met mooie vergezichten over bergen en rivieren. Om een uur of 1 stoppen we op een parkeerplaats langs de weg en eten een boterham van het brood dat we die morgen gekocht hebben bij de boer waar we overnachtten. De houtgestookte oven was toen nog warm. Ook een kaasje en een fles sap kochten we er. Het smaakte allemaal best, misschien ook wel door het mooie uitzicht. In Digne-les-Bains stopten we omdat er markt was. Maar we waren te laat want iedereen was aan het opruimen.

Wat verder kopen we in een supermarkt nog wat flessen water. De watervoorraad in de camper is praktisch nihil en niet meer vertrouwd om te drinken (te lang warm geweest). Over niet al te lange tijd moeten we echt naar een camping om nieuw water in te nemen.

Als we zitten te eten stopt er een Nederlandse auto achter ons en komen de inzittenden een praatje maken. Ze komen uit Barendrecht en zijn in 1 keer naar Grenoble doorgereden. Vandaag rijden ze nog een stuk verder tot ze bij hun stacaravan zijn.

Vanaf Digne-les-Bains is het niet ver meer naar Les Mées. We zien het bordje van FP langs de weg naar rechts wijzen. Dus gaan we de eerste weg rechts in en staan op een driesprong ons af te vragen 'hoe nu verder'. Als ik bij een van de huizen aanbel, komt er een dame naar het hek en legt uit dat we nog een stukje verder moeten rijden en dan weer rechtsaf en de Chemin des Varzelles nemen tot aan de laatste boerderij. We zien onderweg al heel veel olijfbomen staan en zetten de camper aan het begin van het erf. Als we een grote hal inlopen zien we een man die aan 4 andere mensen iets aan het uitleggen is. Maar hij onderbreekt zijn verhaal om ons te vertellen waar we mogen staan. Daarna lopen we met hem terug en horen een uitgebreide uitleg over het produceren van olijfolie. Het gebeurt met moderne Italiaanse apparatuur. De uitleg gaat in rap Frans zodat we zelf maar aan de hand van foto's met tekst het proces gaan volgen. We krijgen ook wat olie te proeven, maar dat is niet aan ons besteed. Net of je een slokje levertraan inneemt. Daarna kunnen we in het winkeltje kiezen uit olijfolie, mosterd, vruchten op sap, e.d. We kopen een flesje olijfolie van 37,5 cl en een liter appelsap met framboos (samen € 13,80). De camper komt tussen de olijfbomen te staan met uitzicht op bijzonder gevormde rotsen.

Na het eten gaan we nog een stukje lopen. De hond van de eigenaar loopt voor ons uit en kijkt waar we blijven als we even stoppen. Als we teruglopen vindt de hond het nog niet genoeg en lokt ons mee voor nog een wandelingetje. Op de weg lopen veel naaktslakken en wijngaardslakken. Sommigen doen zich tegoed aan de resten van hun platgereden soortgenoten. In de velden staan enorme rijen met vruchtbomen met netten erover. Maar we kunnen niet ontdekken wat voor soort vruchten het zijn. De enkele kersenboom die we zien heeft nog niet veel rode kersen, wel veel groengele. Als we terugkomen zien we dat er een enorme camper naast de onze staat uit Zwitserland.

 

9 juni. Vandaag naar Bonnieux, departement Vaucluse in Provence-Alpes-Côte d'Azur.  ca. 230 km gereden.

De grote camper vertrekt om 9.15 u. en ook het kleine campertje, waarvan wij dachten dat die van de boer was, vertrekt om 9.20 u. Wij doen het rustig aan en nemen om 10 uur afscheid. Eerst naar een supermarkt om van het toilet gebruik te maken. Maar dat wordt net gesloten. Dan maar op het eigen toilet. Daarna rijden we in de regen naar Castellane. Onderweg zien we een zuil voor campers waar vers water gekocht kan worden en het toilet leeggemaakt. Na inworp van € 2 doet het apparaat niets! Gelukkig komt er iemand aanlopen die zegt dat we op de ernaast gelegen camping wel water kunnen innemen. Er is inderdaad een kraan maar geen slang. Dus vullen we elke keer een afwasteiltje en legen dat in onze voorraadtank. Als we verder rijden stopt het regenen en begint het te hozen. Dat veroorzaakt op de smalle weggetjes soms steenval. De weg is soms bezaaid met steentjes, maar zo nu en dan ook met een flink brok. Die wil je niet op de auto krijgen! Als TT ons de linkerkant van de Gorge du Verdon opstuurd, besluit ik te keren en nemen we de rechterkant die iets breder is. We kijken bij de Belvédère hoe iemand een paar rubber boten uitlaad. Die zijn bedoeld om op de diep onder ons gelegen woeste rivier te varen. Door de regen hebben we het al snel gezien en rijden wat verder. Het blijft gieten, jammer want daardoor missen we wel wat vergezichten. We rijden, net als in voorgaande dagen, over zulke smalle weggetjes dat tegenliggers geen kans zouden hebben. Die zijn er gelukkig niet veel. Soms geeft TT aan dat we moeten keren en ook dat is dan erg lastig.

Na de regen in de Gorge du Verdon komt het mooie weer ons tegemoet op het meer vlakke land. Tussen de wijngaarden en de kersenboomgaarden rijden we soms in 't zonnetje afgewisseld met een regenbui. Vlak bij Bonnieux als we even een sanitaire stop maken komt er een hele sliert antieke auto's langs rijden. In Bonnieux stoppen we even onder een balkon waar twee mensen overheen hangen. Als ik de weg vraag wordt er eerst een grapje gemaakt, maar daarna wordt netjes uitgelegd hoe we moeten rijden naar Pont Julien. Onderweg zouden we dan ons overnachtingsadres moeten kunnen vinden. Maar op het bordje langs de weg staat niet Château les Eydins, maar iets anders en het bordje van FP ontbreekt. Het is dan ca. 17 uur.  Als we ons melden bij het verkoopkantoortje heeft een Nederlander zojuist wel 8 dozen wijn gekocht. Wij mogen wat proeven en kiezen voor een witte wijn. Er zijn 3 soorten te proeven en we kiezen voor de 2^e. Daar kopen we dan 3 flessen van voor € 28,50.  Vandaag zo'n 5 uur in de auto gezeten, wat wel wat lang is. Maar dat komt ook omdat we in de Gorge du Verdon vaak langzaam moesten rijden vanwege de smalle weg, de harde regen, stenen op de weg en trage voorliggers.

Ook bij deze plaats is een hond die de aandacht vraagt. Telkens komt hij een stuk hout brengen en dat moet Sonja weggooien. Als Sonja het eten aan het klaarmaken is en de deur open zet komt de hond het stuk hout binnen leggen, m.a.w. weggooien!

 

10 juni. Vandaag naar Alba-la-Romaine, departement Ardeche in Rhône Alpes 198km.

De werkster komt 's morgens aanrijden in een oud Renaultje en vertelt dat deze uit 1965 komt!

Na het afscheid gaan we eerst naar Rousillon. Het stadje met de okergroeve. Voordat we een parkeerplaats gevonden hadden, waren we het hele stadje al doorgereden met z'n smalle straatjes. De parkeerplaats kostte € 2 voor een hele dag, korter kon niet. We liepen naar het begin van het 'okerpad' en zagen onderweg dichtbij en verder weg al de okerkleurige rotsen. Net als destijds bij Bryce Canyon in de USA. Voor een wandeling over het pad moest, anders dan zo'n 25 jaar geleden toen we hier ook waren, betaald worden. En daar hadden we geen zin in. We liepen in het stadje een grote trap op die naar het centrum leidde. Boven gekomen stonden we op een pleintje waar net een groep bezig was filmopnamen te maken. We werden verzocht uit beeld te blijven. Daarna liepen 3 'acteurs' een straatje in en werden gefilmd. Na 2 minuten was het klaar en werden we bedankt voor de medewerking. Daarna reden we naar Gordes. Volgens het internet is dit een van de mooiste dorpen van Frankrijk. Uit de verte leek het een leuk plaatsje. Parkeren was een probleem en ook vanwege de vele toeristen besloten we verder te gaan. Er vlakbij ligt het village de Bories. Een oud (nagemaakt?) dorpje. Maar het is te warm en te ver, dus we rijden weer verder. Ik wilde eigenlijk boven op de Mont Ventoux (bekend van de Tour de France) een broodje eten. De weg er naar toe liep weer tussen kersenboomgaarden en wijngaarden. In een klein dorpje waar we doorheen moesten was iets gaande en dus was er een omleiding. We werden ingehaald door een ziekenauto met sirene en een stukje verder zagen we dat een auto een motorrijder had aangereden. Daarna reden we de Mont Ventoux op. De weg ging zo nu en dan erg steil omhoog met de nodige haarspeldbochten. Er waren heel wat amateurwielrijders die omhoog reden. Sommigen stonden bijna stil als het erg steil was en ze waren flink bezweet. Een enkeling kwam met een flinke gang naar beneden rijden. Op een gegeven moment was de begroeiing verdwenen en was het een kale rotsachtige berg met lichtgekleurde stenen. Uiteindelijk kwamen we op het hoogste punt (± 1912 meter) en konden we de camper parkeren. Bij het uitstappen voelden we een ijskoude wind, dus trui en jasje aan. Door het mooie weer was het uitzicht prachtig. Toch besloten we te vertrekken en aan de andere kant van de berg een stuk lager onze boterham te eten. Daarna via Nyons richting Montelimar. Maar we hoeven niet tot in de stad, omdat we al eerder een supermarkt vinden. Dan verder naar Alba-la-Romaine. Als we er bijna zijn zien we het bordje van FP en rijden het terrein op. We melden ons en horen waar we mogen staan. Langs een riviertje zijn verschillende plekken mogelijk. We kopen nog 3 flessen wijn voor € 12,80. We zien het verkeer op de weg rijden, maar omdat er een wijngaard tussen zit, horen we praktisch niets.

Als we ons geïnstalleerd hebben, komt er een Nederlander aanlopen die zijn camper een stukje terug gezet heeft. Hij informeert hoe en wat en heeft zich kennelijk nog niet gemeld bij het winkeltje / kantoortje. Het is voor hem de eerste FP over-nachtingsplaats. Verder hebben ze op camperplaatsen gestaan.

 

11 juni. Vandaag naar Montselgues of Bourg st. Andéol,  departement Rhone-Alpesin Ardèche.  186 km

Omdat er nog niemand in het kantoortje aanwezig was, zijn we zomaar vertrokken. Eerst naar Le Teil om het mooie bruggetje te zien. Maar de plaats is redelijk groot en druk en als we twee keer door het centrum zijn gereden geef ik het op. Dan maar op weg naar Vallon-Pont-d'Arc . Daar wijzen de borden naar de Arc. Bij de uitzichtplaats staat het vol met auto's maar gelukkig is er verderop nog plaats. Het gezicht op de Arc (een rotsboog over de rivier) is mooi en op de in de diepte gelegen rivier varen kleurige kano's. Voor de boodschappen gaan we naar de Lidl in Bourg St. Andéol en dan verder naar Montselgues een gehucht met 100 inwoners. Als er weer diesel getankt moet worden stoppen we bij een pomp van een Intermarché, maar er staat dat deze pas over 1,5 uur open gaat. Dus eten we eerst een broodje. Maar als ik naar de pomp kijk staan er toch mensen te tanken. Dus loop ik erheen en vraag aan een dame of een VISA-card geaccepteerd wordt. Ze vraagt waar ik vandaan kom (mijn Frans is duidelijk onvoldoende) en als ik Nederland zeg, gaat ze in het Nederlands verder. Ze zegt dat mijn card waarschijnlijk wel goed is en dat ze zelf ook eerst bij de verkeerde pomp stond. En inderdaad kan ik 64.14 liter voor € 84.34 tanken bij 104920 km. Daarna via smalle weggetjes tussen de bloeiende brem naar Montselgues. Ook deze boerderij staat aan een doorgaande weg (niet druk). De eigenaar is juist met twee knechten bezig stukken vlees te ontbenen. Maar we kunnen er helaas niet eten en dat was eigenlijk de reden dat we hier naar toe gekomen zijn. We staan op een klein parkeerplaatsje naast een oude en vervallen koets.

 

12 juni. Vandaag naar Le Rozier, departement Lozère in Languedoc-Roussillon.

Het winkeltje is geopend, maar er is niemand aanwezig. Achter de deur naar het restaurant staat een bak met brokken vlees. Achter het huis waar de Gîtes zijn (verhuurbare apartementjes) is een dame bezig met schoonmaken. Het blijkt de eigenaresse te zijn en ik kan bedanken voor de mogelijkheid om te overnachten. We rijden door het mooie landschap met veel bloemen en bloeiende brem. Ook in de spleten van rotswanden langs de weg groeien allerlei bloemen. Ik denk dat het er over een maand, als het warmer is, veel minder vrolijk uitziet.

We rijden via Mende over een paar brede wegen en worden dan richting Le Rozier weer via smalle weggetjes gestuurd. Als we vlak bij Le Rozier zijn staat er een bordje camping. De borden die we volgens TT moeten volgen wijzen steeds naar Gorges du Tarn. En daar willen we eigenlijk niet heen omdat we misschien wel zo'n 30 jaar geleden daar met de auto en vouwwagen doorheen reden en soms bijna vast kwamen te zitten. En onze camper is breder!

We rijden het weggetje in en komen op een stukje grond langs het riviertje de Tarn. Ik betaal voor 2 nachten € 28 en de eigenaar vertelt me dat Le Rozier net aan de andere kant van de rivier ligt. De camping ligt gedeeltelijk onder de brug. En vandaar is het naar Chaos de Montpellier (waar ik een treinritje gepland heb) ca. 15 minuten rijden. We kunnen nu lekker douchen en Sonja gaat de (grote) was doen. Als ik gedouchd heb kan ik helpen met alles op te hangen. We hebben lijn genoeg maar wat weinig knijpers. Toch hangen er even later twee lijnen van 5 meter vol met wasgoed. Terwijl we bezig zijn komt er een visserman vanaf de rivier met een bord vol forellen. Hij legt uit dat hij beroepsvisser is en zal de gedeeltelijk al schoongemaakte vissen in het restaurantje van de camping brengen. Als Sonja klaar is met de was en het ontwarren van de knopen in het restant van de waslijn wil ze haar boek gaan lezen. Maar dat kan ze niet vinden en dus denkt ze (in paniek) dat het onderweg ergens uit de auto is gevallen. Jammer want ze vond het een goed boek. Maar na wat beter zoeken komt het boek toch te voorschijn.

In het riviertje zijn langs de kant onder een paar walnootbomen erg veel kleine visjes te zien. En in het dieper gedeelte van de rivier zien we een stuk of 6 flinke forellen zwemmen. We kopen nog twee ijsjes in het campingrestaurantje. Eén bolletje fraise (aardbei) en twee bolletjes pistache. Samen € 5. Wel redelijk grote bolletjes.

 

13 juni. Vandaag naar Chaos de Montpellier.

Vandaag een ritje met een treintje. Hopelijk een betere ervaring dan de trein in Schotland! Extra vroeg opgestaan 7.50 i.p.v. 8 uur. In de brochure stonden de GPS-coördinaten, zodat we niet hoeven te zoeken. Trouwens de bordjes langs de weg waren ook wel voldoende geweest. We betaalden voor toegang tot het park € 8,20 en even later voor het treinritje € 12,50. Op internet stond dat de rit ca. 1 uur duurde. Dat bleek uiteindelijk maar zo'n 45 minuten. De wagonnetjes open of overdekt werden getrokken door een als locomotiefje vermomde dieseltractor. I.v.m. de warme zon besloten wij voorin in het overdekte wagonnetje te gaan zitten. I.p.v. 10 uur vertrokken we om 10.10 u. Er reden nog 6 andere mensen mee, dus veel zullen ze niet aan dit ritje verdiend hebben. Er konden wel 60 mensen mee, maar dan had iedereen erg krap gezeten. Na een stukje over een hobbelig weggetje, waarbij de machinist commentaar in rap Frans gaf, kreeg Sonja wat stof in haar oog waardoor ze veel van de rit gemist heeft. We werden onderweg een paar keer uitgeladen en konden dan de plantengroei en de rotsformaties bewonderen.  Om 5 voor 11 u. kwamen we terug en zagen dat er al een flinke groep mensen stonden te wachten. We maakten nog een korte wandeling naar een uitzichtpunt over een pad dat soms behoorlijk steil omhoog liep. Bij het uitzichtpunt hadden we nog een gesprek met wat andere Nederlanders over de grote groep roofvogels die we zagen rondcirkelen.   Waarschijnlijk gieren (spanwijdte 2,8 meter). De witte bloemen die we zagen (Cephalanthere longifolin) zijn het Wit Bosvogeltje, een Euraziatische orchidee van het geslacht bosvogeltje.

Daarna reden we naar Millau en konden vanaf de berg de mooie brug van Millau zien.

We moeten in Millau (toch een grote stad) flink zoeken naar een supermarkt en komen uiteindelijk in een buitenwijk terecht bij een Casino-supermarkt. Het is een winkelcentrum met ook een grote supermarkt, waar naast etenswaren ook kleding en huisraad enz. te koop is. We kopen lucifers, een gebraden kip, kaas, brood, water, fruit, appelmoes met kastanje en voor Sonja een rood steelpannetje. Dan rijden we naar de camping terug waar Sonja, terwijl ik een douche neem, een grote groep vlinders langs de waterkant ziet. Als we daarna met een boek en schrijfblok van een biertje genieten, horen we het in de verte rommelen. Onweer, vandaar de wat hardere wind. Na het wegbrengen van het afval koop ik nog een ijsje. 1 bolletje kost nu € 1,50 ! Vandaag komen de vissers zonder forel uit de rivier.

 

14 juni. Vandaag naar La Tour sur Orb, departement Hérault in Languedoc-Roussillon 167 km

Eerst naar Le Vigan via kleine weggetjes. Op een gegeven moment stond er een bord dat er aan de weg gewerkt werd en dus déviation (wegomlegging). Deze omleiding ging over het smalste weggetje tot nu toe. En met zo nu en dan een tegenligger. Gelukkig waren wij de grootste en ging men voor ons aan de kant of achteruit. Een stuk verder zagen we een bord naar Cirque de Navacelles. Dat hadden we zo'n 30 jaar geleden ook gezien en we wilden het wel weer zien. Het weggetje, soms een wasbord, werd een redelijke weg, alleen toen we vlak bij de Cirque waren was men met de weg bezig en reden we door grind en grote gaten. Vlakbij de Cirque was men bezig om een parkeerplaats met bezoekerscentrum aan te leggen. We konden er parkeren en liepen naar het uitzichtpunt waarvandaan de Cirque goed te zien was.

De Cirque de Navacelles is een groot keteldal, dat bij de zuidelijke rand van het Centraal Massief, in het zuiden van Frankrijk, ligt, vlak bij de plaatsen Saint-Maurice-Navacelles en Blandas, tussen de departementen Hérault enGard in de regio Languedoc-Roussillon.

Het dal werd ca. 3 miljoen jaar geleden gevormd door glaciale erosie. Vervolgens sneed de rivier de Vis door de basis van het dal, en ontstond een hoefijzermeer. Het meer droogde op en liet leem en turf achter.

We aten ons broodje ter plekke op en gingen op weg naar Lodève. Eén keer volgde ik TT terwijl de borden de andere kant opwezen, voor de rest negeerde ik TT. Een paar km voor Bedarieux zag ik de borden domaine de la Faïsse en even later reden we het terrein op. Het bleek een wijnverkooppunt te zijn met wat loodsen. Al gauw kwam er iemand op ons af om ons voor een proeverij uit te nodigen. Een tafeltje en twee stoeltjes stonden al klaar en snel werden twee glazen neergezet. We kozen voor de witte wijn, een Chardonay die erg goed smaakte. Daarna nog een rosé geproefd die ook niet om uit te spugen was. We besloten drie flessen wit en twee rosé te kopen. Er stonden ook nog kleine flesjes met een soort likeur waarvan we er ook een kochten. Samen voor € 27,50 maar de overnachting was gratis. We konden achter een paar containers gaan staan en waren zo vanaf de weg onzichtbaar.   De eigenaar vroeg wanneer we de volgende dag wilden vertrekken en toen we 9.30 uur zeiden, kregen we de sleutel van het hek en mochten we die de volgende morgen in de brievenbus gooien. Het uitzicht is niet overal even fraai, Fransen hebben er kennelijk een hekel aan om iets weg te gooien (oude apparaten, koelkast, pallets, een oude tractor) dan maar liever achter op het erf neergooien. Het treintje, dat als het langs rijd, even goed te horen is, komt na 7 uur niet meer langs. Wel horen we in het kantoortje wat geluid en als ik ga kijken staat het hek open en is iemand in het kantoortje aan het werk. Maar kort daarna is het hek weer dicht en zijn we alleen. Als Sonja 's nachts de hond van de buren hoort blaffen geeft dat een onprettig gevoel en daarom besluit ik maar de grote ramen van de camper te sluiten.

 

15 juni. Vandaag naar Portiragnes en het strand 74 km

Als ik het hek weer gesloten heb en de sleutel met een bedankbriefje in de brievenbus heb gedaan, gaan we op weg naar Bédarieux. Ik had gelezen over een vindplaats van fossielen in een oude groeve/vuilstortplaats maar die is niet te vinden. Na de boodschappen rijden we naar Portirages. Bij een wijnboer kunnen we staan, maar de verkoop begint pas om half 4. Dus rijden we eerst naar het strand, waar we gratis kunnen parkeren. Even later lopen we op het strand langs de Middellandse Zee. Er zijn redelijk wat mensen aanwezig, maar een enkeling waagt zich in diep water. We lopen te pootjebaden door de vloedlijn en Sonja zoekt wat schelpen. Bij een strandtent kopen we een ijsje dat we in het zonnetje opeten. Het is broeierig warm, daarom gaan we maar terug naar ons overnachtingsadres.

Vlakbij is een soort survival parkje voor kinderen. Ze krijgen een veiligheidstuigje om en kunnen dan in bomen klimmen, een touwbrug over, zweven enz. terwijl ze door een touw gezekerd zijn. Sonja had ook graag gewild, maar het is eigenlijk voor kinderen. Volwassenen moeten trouwens € 20 betalen.

Als we naar het winkeltje lopen is dat nog dicht, maar na aanbellen komt er een dame die ons voor een proeverij uitnodigd. We slaan het proeven dit keer over, maar kopen wel 3 flessen wijn. Een Muscat voor € 7,90 een Chardonnay voor € 6,85 en een Chardonnay voor € 8,10. Sonja wil nog een stenen uiltje hebben voor € 2. En we bestellen 4 croissantjes voor de volgende morgen voor € 6. Ook betalen we € 4 voor de wandeling van de volgende dag (we mochten er twee dagen staan). De wandeling heet 'Sentiers des Cigales' en op het kaartje dat we krijgen (4x4 cm) staat een gele, een blauwe en een groene route. Ook laat ze wat vondsten zien die op hun terrein gevonden zijn. Het meest spectaculaire is wel het dinosaurusei!   Een korte verkenning laat zien dat we ook maar ons eigen kompas mee moeten nemen.

Intussen is er ook een ander campertje gearriveerd met FP-vignet. Ik stel me strategisch op in een stoel met een biertje en zie de man (de vrouw bleef in de camper) terugkomen met een potje ?? dat hij gekocht heeft. Dan hebben ze aan ons meer verdiend!

Even later komt er nog een camper. De eigenaar vraagt mij of we lid van FP zijn. Hij was dat vorig jaar ook, maar dit jaar niet. Toch gaat hij de camper installeren. Even later komt de eigenaar aanlopen en heeft een gesprek met de camper-eigenaar. Hij mag toch blijven staan. 

 

16 juni. We blijven in Portiragnes.

We mochten blijven staan en gaan vandaag de wandeling maken die de eigenaar van de wijngaard heeft uitgezet. De bestelde croissantjes komen om half 9, waarschijnlijk omdat het zondag is. Ze zijn wel lekker luchtig en nog wat warm. Het plan om er twee te bewaren tot de volgende dag laten we maar varen. Samen met de koffie en een plakje kiwi-cake een echt zondags ontbijt.

De wandelroute blijkt slecht aangegeven. De gele bordjes, rond en tussen het water zien we nog wel, de andere bordjes niet. We zien nog wel een dode slang op een paadje liggen. Dus zullen er nog wel meer (levende) zijn! Als we terug bij de camper zijn, zijn de andere campers al vertrokken en kunnen we onze camper verplaatsen naar een plekje in de schaduw.

Als ik de eigenaar nog eens naar de route vraag, blijkt dat we maar een klein deel gelopen hebben. Om een uur of 5, na de grote hitte, nog maar eens proberen. Sonja heeft zoveel last van kleine steekvliegjes (het lijkt wel Schotland) dat ze binnen haar boek gaat lezen. De mooie pauw die we gisteren rond zagen lopen, zien we nu niet.

Om even na 3 uur gaan we weer wandelen. Zelfs nu, met de nieuwe aanwijzingen, valt het soms niet mee. Waarschijnlijk omdat een deel van de bordjes verdwenen zijn. We vinden wel een groeve, maar die is al zo oud en dichtbegroeid dat er niets meer te zoeken valt. Op de terugweg lopen we tussen verschillende meertjes door en horen als we vlakbij zijn de kikkers in het water springen. Ook zien we een eend die al klapwiekend over het water scheert om ons af te leiden van een groepje jonkies. Vlakbij de parkeerplaats waar we staan schiet een kwartel de weg over met wel 5 of 6 jongen achter zich aan. Achter onze camper blijkt een nieuwe camper gekomen. Een Engelsman, ik hoor van de dame dat ze uit Brighton komen en via Spanje hier naar toe gekomen zijn. Ze vraagt of ik ook wijn gekocht heb. Ik laat haar de rekening van onze 3 dure flessen zien en realiseer me pas later dat wijn in Engeland altijd erg duur is. Terwijl ik dacht dat er in Engeland en Duitsland een soortgelijke organisatie als FP bestond, hoor ik dat dat niet zo is (blijkt wel zo te zijn). Wel camperclubs, maar die hebben alleen luxe dure terreinen, waar alles streng geregeld is. Als het winkeltje weer geopend is en de Engelse wat gekocht heeft, vraag ik van welke plant ik een stukje heb meegenomen. Langs de hele wandeling stond het er vol mee, maar de dame weet geen naam. Ik neem alvast afscheid en zeg "au revoir". Van de Engelse dame krijg ik een overzichtje van alle FP-plaatsen die ze bezocht hebben met commentaar en ik geef hun later onze ervaringen op papier. Het paard is net uit zijn hok gekomen en eet met smaak wat stukjes oud brood en daarna twee wortels. Daarna eten wij wat en maken de camper klaar voor de nacht en de rit van de volgende dag.

 

17 juni. Vandaag naar Saillagouse, departement Pyrénées-Orientales in Languedoc-Roussillon   200 km

 

TT stuurt ons eerst bij Beziers de verkeerde kant op. Gelukkig kunnen we na een paar km terugrijden. Dan maar een tijdje volgens de borden rijden. Op weg naar Perpignan komen we rijen auto's tegen die allemaal Fendt-caravans trekken. Het lijkt wel een complete volksverhuizing. Alle parkeerplaatsen langs de weg zijn gevuld met auto's en opvallend steeds een Fendt-caravan. Geen idee wie dat waren. Als we bij Prades de Pyreneëen inrijden, zitten we nog niet erg hoog. Maar omdat het wat somberder weer is, voelen we de koelte al wel. In de verte zijn dan bergen te zien met besneeuwde toppen. Die zijn wel 1700 en 2700 meter hoog. Bij Ille-s-Têt staan borden die wijzen naar Orgues. We rijden er naar toe en betalen € 9 voor de entree naar het park. Langs een serie kunstwerken van roestig ijzer komen we bij bijzonder gevormde rotsformaties. Allemaal zuilen en andere vormen van witte kalksteen de 'Orgues d'Ille-sur-Têt . Zo'n 5 miljoen jaar geleden gevormd en in de loop der tijd weer gedeeltelijk opgelost door regenwater. Heel imposant.

Daarna kunnen we in de buurt van Olette kersen kopen voor € 2,80 per kg. Een heel wat andere prijs dan een paar dagen geleden. Maar het is dan ook wat later en we zitten zuidelijker. De brandstofmeter heeft al een tijdje signalen gegeven dat we moeten tanken. De meter staat nog maar op 687 en zou tot ± 800 kunnen gaan, maar misschien verbruiken we wat meer in de bergen. Bij een pompstation stop ik, maar omdat er aan de pompen gesleuteld wordt kan ik niet meteen tanken. Wat later neem ik 10 liter om in Andorra te kunnen komen. Ik nam aan dat de diesel daar goedkoper is dan de nu betaalde € 1,49 per liter.

Een tijdje, en vele haarspeldbochten, later rijden we Saillagouse binnen. Volgens de FP-gids moeten we bij de kerk richting Estavar en dan nog 300 m. Inderdaad zien we dan het bordje van FP en staan we op de parkeerplaats van de slagerij. Er zijn 2 plaatsen beschikbaar, maar de parkeerplaatsen zijn nog niet helemaal klaar. De winkel is op maandag gesloten. Er staat een telefoonnummer op de deur, maar als ik dat bel krijg ik te horen 'verkeerd nummer'. Er staat ook nog een adres op de deur van een oude boerderij aan de N116. Die kunnen we niet vinden, dus toch maar terug naar de slagerij. Er staat een bord met een verhaal over het varken. Als de eigenaar morgen niet voor half 10 verschijnt zijn we vertrokken.

 

18 juni. Vandaag via La Seu d'Urgel (Spanje) naar El Serrat in de Pyrénées van Andorra  109 km.

Als we om ± 9 uur vertrekken is het winkeltje nog gesloten, jammer dan. Eerst naar Llivia, een Spaanse enclave in Frankrijk. Het valt wat tegen dat we geen grens zien, dus zitten we zo op weg naar Bourg-Madame, op de grens met Spanje. Verder moeten we op de borden letten, want TT heeft geen kaartje van Spanje of Andorra. Maar borden genoeg. De Pyreneëen vallen hier wat tegen, mede omdat we regelmatig in een regenbui zitten. Het had trouwens de vorige nacht ook flink geregend. Net buiten Bourg-Madame kunnen we aan de kant van de weg ons vuil en oud papier kwijt. Het stadje is al druk en dat zal een maand verder nog wel veel drukker zijn. Voordat we er erg in hebben naderen we de grens met Andorra. Bij de grensposten knikken de beambten dat we kunnen doorrijden. Het is er al druk bij de winkels en een parkeerplaats is niet te vinden. Als we even later de hoofdstad Andorra-la-Vella binnenrijden is het al net zo. Aan de rand van de stad kunnen we tanken 62,3 liter a € 1,133 per liter bij 105736. Er zullen wel meer dingen goedkoop zijn (er was ook een winkel waar ze Ferrari's verkochten). Daarna gaan we een smalle weg op naar Ordino en El Serrat. We vragen nog een keer of we goed rijden aan een stratenveger en die zegt in Spaans of Andorriaans  dat we goed rijden. Omdat we achter een bus aanrijden die niet te passeren is, gaat het wat langzaam. In El Serrat (het bordje hebben we niet gezien) zien we meteen de camping Mitxeu. Het is een stuk grasland langs een riviertje de Ariège. Er pal naast wordt een enorm apartementencomplex gebouwd. Een Engelsman die net vertrekt vertelt dat men 's middags de betaling int. Na enig zoeken vind ik ook het toiletgebouw, onderaan de camping vlak naast het riviertje. Omdat onze camper bijna door de watervoorraad is zoek en vind ik een lege plastic can waar antivries in gezeten heeft. Na goed schoonmaken kan ik die steeds met 5 liter vullen en dan de trap op naar de camper en leeggieten. Na zo'n 15 keer lopen is de watervoorraad op peil. Daarna het toilet geleegd en wat schoongemaakt. Sonja is al die tijd bezig mijn oude korte broek te repareren. Dan een broodje eten en een korte wandeling. De oude ijzermijn was nog gesloten en dus niet te bezoeken. Na het douchen en een slokje wijn ga ik betalen (€ 16 voor 1 nacht). Sonja doet de was en als die aan de lijn hangt gaat het regenen.

 

19 juni. Vandaag naar Gaudiés   157 km

Departement Ariège. Regio Midi-Pyrénées

 

Eerst terugrijden naar Andorra-la-Vella. Zelfs 's mogens vroeg was het er al erg druk. Dus richting het volgende dorp Canillo. Toen ik aarzelde of we wel de goede kant op reden vroegen we dat aan iemand op straat. Het bleek dat we Canillo totaal verkeerd hadden uitgesproken, maar we moesten wel terug en dan steeds rechtdoor. De plaatsjes met veel apartementen voor wintersporters wisselden elkaaar snel af. In Canillo stopten we en zagen aan beide kanten van de weg winkels waar sterke drank en andere accijnsgoederen verkocht werden.   We kochten een fles rum (€ 6 voor een liter) en zochten naar jenever. Maar dat kende men niet. We kochten ook nog de ansichtkaarten en een theelepeltje voor de buurvrouw. In de winkel aan de overkant was weer van alles te koop. Grote hammen, drank, snuisterijen en tabak. Zelfs pure alcohol was te koop voor € 14,50 per 5 liter!!. Dan weer verder naar de bergpas naar Frankrijk. Deze ligt op zo'n 2400 meter hoogte, er ligt sneeuw op en het was er dan ook frisjes. Een man en een vrouw waren bezig plantjes uit te steken. Toen ik vroeg waarom, vertelde de man dat ze heel goed voor de gezondheid waren. Ze leken wat op paardenbloemen.

We vonden het niet de moeite waard om nog eens te tanken. Onderweg zagen we nog een vrachtwagen ondersteboven op de berghelling liggen. Hij was door de vangrail gereden. Ik vond trouwens dat veel Andorrianen niet netjes reden. Regelmatig als ik een foto wil maken weigert de (Nikon)camera, zoals tijdens de hele reis. Het sterkt mijn idee om hem van de hand te doen.

De douanemensen knikten weer en we reden Frankrijk binnen. Ik was eerst van plan bij een forellenkweker te gaan overnachten, waar ook de mogelijkheid was om te eten. Maar dat kon alleen tussen de middag, dus zochten we een ander adres. Het werd een boerderij van een aspergeteler waar allerlei dieren rondliepen. Honden, een pauw, ganzen, kippen. De eigenaar wees ons waar we konden staan (mooi plekje) en zei dat zijn vrouw het winkeltje om een uur of 4 zou openen. Dus installeerden we ons onder een paar vruchtbomen (pruimen?) en gingen de ansichtkaarten schrijven. De eigenaresse was intussen thuisgekomen en ging nog even gauw het gras maaien.

Tegen half 5 ging ik naar het winkeltje en kwam de eigenaresse, die nog steeds aan het maaien was, ook aanlopen. Ze vroeg of we goed stonden en deed het winkeltje open. Ik kocht een kilo groene asperges voor € 6,50 en 6 grote eieren voor € 1. Ze liet zien hoe de asperges klein gesneden moesten worden voor een ommelet. In het dak van de schuur zaten de zwaluwnesten. Ook zei de mevrouw dat we best een dag langer mochten staan. Ze riep een jongen erbij (ik dacht haar zoon, maar dat was hij niet) die in het Engels kon uitleggen dat er een wandeling van zo'n 5 km gemaakt kon worden en dat we de hekken achter ons weer moesten sluiten omdat er ook nog paarden los liepen.

Na een lekkere maaltijd van groene asperges, ham en eieren is het tijd voor een wandeling. De mevrouw heeft een groot deel van het pad gemaaid en we kunnen een heel stuk lopen. Wel steeds even het schrikdraad weghouden.

 

20 juni. Niet gereden alleen gewandeld.

Van de eigenaar kregen we de routebeschrijving. De mevrouw had gisteren al gezegd dat ze het pad door het bos gemaaid had. Zonder erg liepen we tegen de route in. Over een soms modderig weggetje tussen de akkers door. Van het château dat we passeerden was alleen de toegangspoort en de slotgracht te zien. Iemand die gras aan het maaien was kon ons vertellen hoe nu verder te lopen. Bij het stadhuis 'Marie' konden we de kaart voor Indie posten. Midden in het dorp, dat misschien uit 20 huizen bestond, vroegen we de weg en werden linksaf gestuurd. Toen we daar nog eens op het kaartje keken, werd ons door iemand verteld dat we precies de andere kant op moesten. Wat nu? En opeens kwam daar de boer aanrijden op wiens grond we kampeerden. Hij legde uit dat het eerste advies wat we gekregen hadden het juiste was en legde de andere man uit welke route we liepen.

Langs de oever van het riviertje namen we een koek en een slok water. Het water stroomde vreemd. Waar de stroming het grootst was ging het water naar links, maar aan de overkant stroomde het naar rechts. Ook was er een kolk te zien waar het water in de rondte ging. Toen we langs een aspergeveld liepen was daar de eigenaar bezig kistjes met asperges in de auto te laden. Hij deed voor ons het hek open omdat de route langs het aspergeveld liep. Er waren een paar mensen bezig de asperges te steken. Weer een stuk verder stonden we weer voor de vraag linksaf of rechtdoor. Ik vroeg het aan een dame en die zei dat linksaf een wat slechtere weg was. Toch kozen we daarvoor. Langs walnoten- en kersenbomen kwamen we precies uit op het pad dat gisteren pas gemaaid was. Niet veel later werden we begroet door de jongen waarvan ik dacht dat het de zoon van de eigenaar was. Later hoorde ik dat het een medewerker was die oorspronkelijk uit Engeland (Manchester) kwam en dat de eigenaar alleen een dochter had. Die studeerde Chinees in Montpellier en ging het komende jaar stage lopen in Sjanghai. Weer werd er gevraagd of we nog iets nodig hadden. Ik kocht nog wat ham en eieren voor de ommelet. Om een uur of 4 kon ik komen kijken hoe de asperges verwerkt werden. Daarna konden we ons brood klaarmaken op een tuintafel en liet de hond merken dat oud brood niets voor hem was, maar een plakje kip wel werd geapprecieerd.

Na het middagdutje ging ik kijken hoe de asperges verwerkt werden. Eerst werden ze door een dame op een lopend bandje gelegd en gingen ze door een waterbad. Daarna werden ze door dames op lengte, dikte en andere eigenschappen gesorteerd en in vakjes gelegd. De jongen maakte er bosjes van met een elastiekje en dan werden ze op allemaal dezelfde lengte afgesneden. Nadat ik, tijdens de koffiepauze, op de kaart had laten zien waar we allemaal geweest waren, kreeg ik nog 3 pauwe veren en een paar witte asperges mee. Ze vroeg ook nog of ik wat in het gastenboek wilde schrijven en dat deed ik (in 't Frans!). Ze liet ook nog een kooitje zien waar wat jonge eendjes in zaten (beschermd tegen de honden) en haalde de grootste er even uit. Die liep als een hondje achter haar aan. Aan Sonja bracht ze een bosje rozen, waarvan 1 heel lekker rook.

 

21 juni. Vandaag naar Les Cammazes, departement Tarn in Midi-Pyrénées.    65 km

Vandaag een korte rit omdat we tussen de middag al ter plekke willen zijn om forel te kunnen eten. Eerst nemen we afscheid van de aspergeteler. Zijn vrouw was al weg om boodschappen te doen. Hij vond het leuk dat we hem een stuk noga gaven dat we in Andorra gekocht hadden. Weer smalle weggetjes met zo nu en dan een tegenligger. Gelukkig niet in de dorpjes, want daar was tussen de auto en de muren van huizen zelfs geen ruimte voor een voetganger. Langs de weg zag ik op een gegeven moment twee vogels wegvliegen, waarvan ik dacht dat het hoppen waren. In het plaatsje Revel moesten we de weg vragen en even later reden we langs Lac St. Ferreol waar het behoorlijk druk was. Even later zagen we het bordje van FP dat naar beneden wees naar de pisciculture du Laudot. We reden het steile pad af tot we bij een auto kwamen waar een vistank op stond die ze aan het schoonmaken waren. De eigenaresse kwam aanlopen en vertelde dat de plek voor de campers een paar honderd meter verder aan de weg lag. Dus moesten we het steile pad weer omhoog. Ook zei ze, als antwoord op mijn vraag of we ook konden eten, dat tegen 12 uur een maaltijd mogelijk was. We bestelden ieder een gegrilde forel en een salade met gerookte forel vooraf. En ieder er een glas wijn bij. Toen we de auto geparkeerd hadden op een stuk grond direct langs de weg, met een open hek ervoor, moesten we een steil pad naar beneden lopen (gedeeltelijk als trap).  

Twee jonge jongens maakte ons tafeltje klaar dat naast een vijver met forellen stond. Het bleken stagiaires te zijn. Daarna kwam de oudste jongen met een schepnet en viste wat forellen uit de vijver. Hij zocht er twee uit en die kregen een tik op de kop met een stuk hout. Maar dat bleek niet genoeg en ze moesten nog een tik hebben. Terwijl wij het voorafje aten, gerookte forel, brood en salade werden onze forellen en de patat frotes klaargemaakt. Alles bij elkaar heerlijk gegeten met een Muscat-wijn (€ 27).

Om 2 uur zouden de forellen gevoerd worden en om dat te zien en te fotograferen ging Sonja de steile helling weer op (en af) om het fototoestel te halen en wat extra geld om nog wat te kunnen kopen.  Nadat we een stukje gelopen hadden om ook de andere visvijvers te zien (er waren er een stuk of 7) begon het licht te regenen en ging Sonja weer de heuvel op (en af) om de jassen te halen. Toen ze net terug was ging de eigenaar de vissen voeren. Ze kregen voedzame brokjes, die met een zwaai over het water verdeeld werden. Dat veroorzaakte een gekrioel van forellen. De kleine forellen werden 4 x per dag gevoerd. In het water zaten aan de kant ook kleine kikkervisjes, maar die werden niet door de forellen gegeten. Ze waren teveel aan de korreltjes gewend. Daarna kochten we nog een fles wijn € 5,70 een plak gerookte forel en rilettes de truite (fijngehakte forel met mager vet) voor samen € 18.

 

22 juni. Vandaag van Les Cammazes naar Cremps 171 km. Departement Lot, regio Midi-Pyrénées.

 

Het had een groot deel van de nacht geregend en omdat de keukendeur kennelijk niet goed gesloten was, had het flink ingeregend. Het natst waren de sokken en schoenen van Sonja en daarom ging ik alleen afscheid nemen. Het steile pad was nu ook wat glibberig, dus het duurde even voordat ik beneden was. Eerst werd ik begroet door een gans daarna door de twee honden. Door het blaffen wist ook de eigenaresse dat er iemand aankwam en kwam ze naar buiten. Ik bedankte haar en zij wenste ons een goede voortzetting van de reis. Daarna weer de glibberige heuvel op. In de andere camper die gisteravond nog was gearriveerd was geen beweging te ontdekken. We vertrokken eerst richting Caillac (bij Cahors). Daar konden we bij een Lidl boodschappen doen, maar die had geen muesli (ons ontbijt bestond in Frankrijk uit muesli en verse kaas), dus moesten we die bij een Intermarché in de volgende stad kopen. Dit bleek een dure winkel want een zakje muesli en 10 verse amandelen kostten samen €  8,71. We zagen een mooi gekleurde vogel vliegen, die nadat hij geland was op een houten electriciteitspaal, een bonte specht bleek te zijn. Langs de weg aten we ons brood en in een volgend dorp vroeg ik de weg naar de menhir. De wat oudere heer met een dun snorretje was zeer behulpzaam en vertelde eerst hoe we moesten rijden en liep daarna met me mee het dorp in omdat bij de kerk een bord met uitleg stond. Die had destijds kennelijk als een soort klok gewerkt. Ik zag ook meteen dat er drinkwater kon worden ingenomen. Dus reden we eerst naar die plek en vulden onze voorraad aan (er kon zo'n 5x5 liter bij). Daarna vonden we de menhir al snel. Hij stond midden in een graanveld, dus was het lastig om er bij te komen voor een foto.

Omdat er volgens de kaart ook een dolmen in de buurt moest zijn, gingen we op zoek. Toen dat niet lukte vroeg ik het aan iemand die vlakbij het bordje 'Dolmen' woonde. Ik sprak het kennelijk niet goed uit want ze vroeg of het een dorp was, of een persoon. Toen ik zei dat het al heel erg oud was, ging er een lichtje branden en vertelde ze dat die dolmen erg moeilijk te bereiken was, maar dat er 15 km verder wel een mooie was. Na een tijdje rijden zagen we de dolmen (soort klein hunebedje)  die aan de kant van de weg stond. Daarna reden we nog een stukje richting Cahors volgens de borden, waarna TT ons naar de eindbestemming leidde. We zagen onderweg twee keer een bijzondere duiventil. Een soort stenen gebouwtje met een aparte vorm. In deze omgeving schijnen er veel meer voor te komen.

Uiteindelijk reden we een boerenerf op, waar pas na 50 m. een bordje van FP stond. Een mevrouw (waarschijnlijk de eigenaresse) wilde net met de auto haar 5 honden uitlaten en liet zien waar we konden staan. Op een grasveldje met uitzicht op een stal, balen hooi in plastic, een schuur met apparatuur en een stenen muurtje waarachter de moestuin lag. Vlak voor de camper lagen wat grafstenen in het gras met de naam van de eigenaar. Kennelijk een voorouder wiens graf geruimd was. Ook was er vlakbij een weilandje  waar een aantal ezels rondliepen, waarvan 1 met een jong van 1 maand oud. Toen de camper stond kwam de mevrouw aanlopen en vroeg of we iets nodig hadden. We mochten met haar mee in haar tuintje en kregen 5 wortels, een krop sla en een kilo ongedopte doperwten, alles voor € 3. De eigenaar kwam met een paar stukken brood voor de ezels en vroeg of we meeliepen.

 

22 juni. Vandaag naar Payrac, departement Lot  in Midi-Pyrénées 66 km.

Misschien typisch voor een boerenbedrijf, maar zoveel vliegen als we gisteravond en vannacht binnen hadden was  niet normaal. 's Morgens eerst nog een wandeling gemaakt langs de varkens, die nog lagen te dutten, langs koeien die ons verbaasd aankeken en tussen twee muurtjes door die langs het pad stonden. Ze waren in het verleden gemaakt door stenen te stapelen en waren nu geheel begroeid met verschillende soorten mos, wat een leuk effect had. Ook groeide er iets op wat op een paddenstoelensoort leek. Halverwege het pad stond een stenen hutje, met de deur open, maar binnen was niets te zien. Het pad liep verder het bos in, maar op een gegeven moment besloten we weer terug te gaan. Na inpakken van de spullen en het verwijderen van een dikke naaktslak op Sonja's plantjes, vertrokken we na de boer en zijn vrouw dank-u-wel en au-revoir gezegd te hebben. Omdat het maar een kort stuk was wat me moesten afleggen, gaf ik TT meteen de opdracht de kortste en daarmee de leukste route te kiezen. Na een tijdje zoeken vonden we ons adres. Toen we de auto neer-zetten kwamen de eigenaar en zijn vrouw al snel tevoorschijn en wezen ons onze plek. Dit was de eerste keer dat er duidelijk ook een toilet en wasgelegen-heid aanwezig was. Toen ik zei dat we wel wat wilden kopen werden we naar het winkeltje gebracht. De eigenaar kweekte en verwerkte tamme kastanjes en er waren allerlei producten te koop waar dat in verwerkt was. Zelfs een kastanje-bier! We kochten het een en ander voor € 31,50. Toen we ons broodje gegeten hadden gingen we een stukje wandelen. De mevrouw had laten zien hoeveel eetbare paddenstoelen ze verzameld had (voornamelijk cantharellen) en nu stond te bakken. Maar hoe goed we ook zochten, geen paddenstoel te vinden. In deze streek schijnen ook truffels gevonden te worden, maar die hebben we maar in de grond laten zitten. Wel zagen we soms wat kale plekken op de grond, waarvan ik later hoorde dat ze door wilde zwijnen waren gemaakt.

Toen we terugkwamen en vertelden niets gevonden te hebben, wees de eigenaar waar we ze zouden moeten kunnen vinden, maar ook nu zochten we tevergeefs. Dus tijd voor een kastanjebiertje en het doppen van de gisteren gekochte doperwten. We begonnen buiten zittend, maar gingen net voor de forse regenbui naar binnen.

Ik zou met de eigenaar meegaan om te zien waar de cantharellen te vinden waren. Hij nam ook de bestuurder van de andere camper mee. We struinden door het bos, onder takken door en er overheen, door braamstruiken en ander struikgewas. Het werd een vermoeiend tochtje. Toen we het laatste stukje liepen over een soort holle weg, zag ik in de berm een cantharel zitten. Toen de andere twee mannen er ook waren bleken het zelfs twee cantharellen te zijn. De eigenaar sneed ze met zijn mesje netjes af en ik liep trots het erf op met mijn twee paddenstoelen!

 

24 juni. Vandaag naar Gorre, departement Haute-Vienne in Limousin 257 km

Na gebruik van het toilet, toch wel makkelijker dan in  ons campertje, en een hartelijk afscheid waarbij de twee cantharellen nog eens ter sprake kwamen, vertrokken we via Gourdon, Souillac en Brive-la-Gaillarde naar Uzerche. Een groot deel van de route via de snelweg, omdat er naast piepkleine weggetjes niets anders was. In Uzerche konden we wat geld uit de muur trekken en daarna een wandeling maken door het oude deel van het stadje. Opvallend is dat, behalve in de grote steden, je geen mens op straat of zelfs buiten ziet. Soms wel lastig als je de weg wilt vragen. Op een grote parkeerplaats langs de snelweg aten we ons brood en een stuk kastanje-cake, die al een week over datum was. Beetje droog maar wel lekker, hoewel die met chocolade nog lekkerder was. Dan weer een stuk saai snelweg en via kleine weggetjes naar Gorre. Op het adres waar we konden overnachten was ook een brouwerijtje (Brasserie du Mas Buisson). De brouwer vertelde het een en ander over zijn manier van werken. Niet alles werd voor mij duidelijk. Hij brouwde per keer 200 liter en maakte een blonde, een blanche en een ambée. Daarnaast ook nog een kastanjebier en een met vruchten. In een ander bier ging de bloesem van een struik uit zijn tuin. Hij liet die ruiken en ik kwam er niet achter wat hij nu gebruikt had. Later zag ik dat hij de gedroogde bloesem van een vlierstruik had gebruikt. Ik kocht 8 flesjes voor € 24. Niet erg goedkoop voor verkoop aan de deur!

Vlak voor 't eten belden we nog met tante Ida om haar met haar 98ste verjaardag te feliciteren. Niet alles kwam goed over, maar gelukkig zat Betty bij haar en kon wat 'vertalen'.

 

25 juni. Vandaag naar Chamboret, departement Haute-Vienne in Limousin

Bezoek van het in de 2^e Wereldoorlog uitgemoordde en verwoeste Oradour-sur-Glane. 52 km.

Na het afscheid, er werd weer gebrouwen (Duitse en Engelse hopsoorten, geen Franse) op weg naar een benzinestation, omdat de meter al een tijdje op 'bijvullen' stond. Gelukkig was er een dorp verder een Super-U supermarkt waar ik 68.06 liter tankte voor € 89.77 (1.319 per liter) bij 106461 km. In de supermarkt kochten we van alles waaronder een (dure) gebraden kip. Daarna was het naar Oradour-sur-Glane niet ver. Onderweg zagen we nog een fazant lopen. De bij de herdenkingsplaats gelegen parkeerplaats was al aardig vol, met opvallend veel campers. Dat waren net als wij bezoekers van het oorlogsmonument. Het bloedbad van Oradour-sur-Glane vond plaats op 10 juni 1944 in de Franse plaats Oradour-sur-Glane. Het dorp werd die dag door het eerste regiment 'Der Führer' van de 2. SS-Panzer-Division Das Reich ingesloten en uiteindelijk verwoest. Bij deze overval werden 642 mensen vermoord. Slechts zes personen overleefden het bloedbad.

In het gebouw was een fototentoonstelling over de geschiedenis van toen, die met een gehuurde telefoon toegelicht werd.. Als represaille (werd later gezegd) werden alle mannen uit het dorp doodgeschoten of levend verbrand en de vrouwen en kinderen werden in de kerk verzameld en door verstikking om het leven gebracht. Daarna lieten de Duitsers om de sporen te vernietigen het dak van de kerk gedeeltelijk instorten.

Daarna liepen we door een tunnel onder de weg door en kwamen via een trap in het oorspronkelijke dorp, dat nu uit ruïnes bestond. Op verschillende huizen stond wie er gewoond of gewerkt had. Er stonden ook wat oude roestige auto's en opvallend veel Singer naaimachines. Alles heel indrukwekkend.

Terug in de camper besloten we toch maar onze kip op te eten. Daarna was het nog maar een klein stukje rijden naar Chamboret, waar we konden overnachten op een privé-weiland. De eigenaar was bezig wat rommel te verbranden die hij overgehouden had na de bouw van een grote garage voor zijn (grote) camper (Voyager, RV Platinum).

Na het eten maakten we nog een wandelingetje door het uitgestorven dorp. Bij de pizza-kraam was geen ijs meer te koop en kocht ik een bakje met een soort Tiramisu.

 

26 juni. Vandaag naar Croze, departement Creuse, regio Limousin  149 km

 

De eigenaar had het slaan van de autodeuren kennelijk gehoord, want net toen we klaar waren, kwam hij aanlopen. Zo konden we gemakkelijk afscheid nemen, maar niet nadat we de verzameling oude tractoren van zijn zoon hadden gezien. Gisteren reed hij al rond op een oude tractor en in de garage stonden nog eens 3 tractoren. Ze kwamen uit de jaren 60 en werden alleen nog maar tijdens festiviteiten gebruikt. In de gids stond ook nog pâtisseries, maar toen ik daar naar vroeg zei hij dat zijn vrouw die maakte, maar dat we dat de vorige dag al hadden moeten bestellen.

We reden eerst over brede wegen, dus dat schoot op, behalve bij Limoges waar we in een file terecht kwamen. Daarna nam TT het over en werden het smalle weggetjes. Op een gegeven moment moesten we stoppen achter een paar auto's, omdat verderop een auto met blauw zwaailicht stond. Een meisje kwam bij alle auto's vertellen dat ze terug moesten omdat verder rijden niet kon en het oponthoud lang zou duren. Voordat wij gekeerd waren stopte er een Franse auto naast ons en vroeg een dame in het Nederlands of we wisten hoe nu verder te rijden. Ik zei dat ik dat aan TT overliet. Nadat alle auto's voor mij gekeerd en teruggereden waren, konden wij ook keren. Ik vroeg nog aan het meisje wat er gebeurd was en het bleek een ongeval te zijn met een vrachtwagen. Tijdens het terugrijden zagen we een bordje met kasteel en reden we daar naar toe. Het bleek niet zo groot en gesloten. Ter plekke aten we ons broodje terwijl de kasteelvrouwe (of was het een horige?) het gras aan het maaien was. Daarna koos TT een alternatieve route, zodat we de van de weg geraakte vrachtwagen niet konden zien.

We kwamen onderweg ook een bordje tegen met museum mineralogie. We kochten kaartjes en konden een prachtige verzameling mineralen (waaronder radioactieve) en fossielen bewonderen.

Even later waren we in Croze. Daar moesten we volgens de FP-gids niet zijn, maar in het deel Grattade. Omdat we dat niet zo snel konden vinden, maar wel een bordje zagen naar Villa Gallo-Romaine reden we eerst daarheen. Het bleek een oude nederzetting waarvan nog wat muurtjes overeind stonden. Er stond wel overal een bordje bij wat het destijds geweest was. Daarna reden we terug en vonden al snel de brouwerij, met een grasveld. Tegelijk met ons arriveerde de eigenaresse (Zoé), die ons vertelde waar we mochten staan. Het bekijken van de brouwerij kon op dat moment niet, omdat er gebrouwen en schoongemaakt werd. De brouwerij was neergezet in een oud treinstationnetje (gesloten in 1979).   De wachtkamer was omgebouwd tot proeflokaal. Wat later kwam ze met drie flesjes bier en twee glazen met ons aan een stenen tafel zitten en liet ze ons bier proeven terwijl ik een (groot) aantal vragen aan haar stelde. Ze antwoordde in het Frans en zonodig in het Engels.

Het eerste bier een blonde smaakte best goed, maar miste wat bitterheid. De andere blonde smaakte totaal anders en was ook niet bitter. Volgens Zoé was het bier niet bitter om aan de Franse smaak tegemoet te komen. Ze vroeg ook waarom ik zoveel vragen had. Ik zei dat ik als lid van de Nederlandse consumentenorganisatie PINT zou proberen een artikeltje te schrijven over hun brouwerij. Ze zei dat dat leuk was, maar ik moest het ook aan haar man, de brouwer, vragen.

Toen er een auto verscheen waar een aantal mensen uitkwamen en het proeflokaal inliepen, pakte ze een nog niet geproefd flesje van onze tafel en ging ook het proeflokaal in.

Na een tijdje gingen de deuren van de brouwerij open en kon ik naar binnen kijken. Het filter werd leeggehaald en de zakken met bostel werden naar buiten getild. Toen ik daarmee wilde helpen zeiden ze dat het te zwaar en te vies was. Ik heb toch een paar zakken helpen dragen. Ik kocht 8 flesjes bier en een glas voor € 22. 

 

27 juni. Vandaag naar Besson, departement Allier, regio Auvergne.

De bedoeling was om naar een overnachtingsplaats te rijden bij een restaurantje 'La table de mon Grand-Père'.

Vlak voor ons vertrek kon de brouwer mij nog wat vertellen en stelde me in de gelegenheid wat foto's te maken. Hij vertelde dat er de vorige dag een stroomstoring was geweest en omdat hij elektra gebruikte om te verwarmen, had hij het brouwproces moeten onderbreken. Hij was nu bezig met het aan de kook brengen van het wort.

Na bedanken en au revoir gingen we op weg. De rit naar Genouillac duurde langer dan gepland omdat er een wegomlegging was. Het restaurantje hadden we snel gevonden, maar er stonden geen bordjes van FP. En de menukaart liet hoge prijzen zien. Daarom besloten we (voor de eerste keer) een ander adres te zoeken. Dat werd in Saint Remy de Blot La ferme de Catbru. Een geitenfarm met heel veel andere dieren.   215 km

 

Het werd ook gebruikt om kinderen vertrouwd te maken met beesten. We werden door de boer gewezen waar we konden staan en hadden meteen zicht op hokken en loslopende kippen, eenden, konijn, cavia, kalveren, een ezel en twee varkens. Verder was het uitzicht over de omgeving prachtig. We gingen met de boer mee naar het winkeltje en kochten 2 jonge, 1 midi en 1 oud geitenkaasje voor € 8. Van de jonge kaasjes was er 1 met wat bier of wijn snel opgepeuzeld. Het oude kaasje is bikkelhard, maar wel lekker.

Toen de melkgeiten binnengehaald werden (zo'n 80) pakte ik mijn fototoestel en maakte tijdens het melken wat foto's.  De geiten werden eerst bij een voerbak gezet en nadat ze hun kop door de houten spijlen hadden gestoken werden die vergrendeld zodat ze tijdens het melken vastzaten. Het melken zelf zou in Nederland waarschijnlijk niet meer zo mogen. De apparatuur werd nauwelijks schoongemaakt en de spenen werden ook niet afgeveegd. Maar kennelijk hoeft dat allemaal niet voor een lekker kaasje.

Sonja mocht nog een jong geitje vasthouden, maar de mevrouw van de andere camper die aangekomen was had daar niet zo'n zin in.  De ezel werd voor hun verplaatst omdat die wel eens aan autobanden wilde knabbelen.

Wat later hoorde ik van de boer dat hun hond niet was thuisgekomen en dat er flink naar gezocht was.

 

28 juni. Vandaag naar Rouy, departement Nièvre regio Bourgondië 114 km.

's Nachts had het flink geregend en dat deed het 's morgens nog een beetje. Het uitzicht was minimaal, maar tegen de tijd dat we vertrekken wilden was het wat opgeklaard. Het jonge gansje dat we gisteren steeds met haar moeder zagen lopen, kwam niet tevoorschijn. Volgens de boerin zou die wel weer verschijnen, maar de hond was er nog steeds niet en daar zat ze over in. De bedoeling was om vandaag een camping te nemen, maar toen ik die tegenkwam bij Moulins zaten we ook al dichtbij een FP-adres bij een wijnboer. Omdat het nog vroeg was besloten we eerst boodschappen te doen in een nabijgelegen dorp. Omdat die supermarkt wel erg klein was reden we naar de stad Moulins, waar we een super-supermarkt van Carrefour bezochten. Helaas waren de prijzen ook super-hoog. Daarna bezochten we een oud dorpje. Leuke oude huisjes en kerk, maar net als alle andere dorpjes in Frankrijk geen mens op straat. Op een enkele toerist na. Even later reden we het erf van de wijnboer op. We mochten op de parkeerplaats staan, maar zelfs met onze wiggen was de auto niet waterpas te krijgen. Daarna kregen we een proeverij en kozen voor twee witte, twee rode en een Ratafia. Dat laatste is een aperatief gemaakt van wijn gemengd met alcohol (erg zoet). We kochten 5 flessen wijn voor € 34,70 , drie witte en 2 rode, waarvan er een in 2010 twee sterren had gekregen. Gelukkig konden we wel met VISA betalen.

's Avonds maakte we nog een kort wandelingetje. Tussen de huizen door was het saai, maar op een landweggetje langs een bos, waar het verboden entree was, zagen we twee konijnen en wel zes wijngaardslakken. Omdat we al gegeten hadden lieten we die maar lopen.

 

29 juni. Vandaag La Machine, departement Nièvre (regio Bourgondië)155 km.

  Wat later dan gewoonlijk opgestaan omdat we niet ver hoefden te rijden. We hadden besloten dat het vandaag een campingdag zou worden. Om ons weer eens te kunnen douchen en water in te nemen. Dat laatste was het meest nodig. Eerst reden we naar een grotere plaats om boodschappen te doen en daarna op zoek naar een winkel waar Sonja haar ogenspullen kon kopen. Helaas had de apotheek het niet en waren de twee opticiëns gesloten tussen de middag. Dus parkeerden we de auto op een soort schoolplein, gingen we eten en daarna was er nog tijd voor een spelletje. Daarna met de paraplu op het stadje in. Veel huizen zagen er niet zo fraai uit en veel winkels waren gesloten. De opticiën had gelukkig wat we zochten (wel ±2x zo duur als in Nederland).

Omdat we verder niets nodig hadden en het plaatsje niet erg uitnodigend was reden we verder op zoek naar een camping. We zaten vlak bij de Loire dus ik verwachte er wel een tegen te komen. Toen we in de volgende plaats nog niets gevonden hadden, vroeg ik het bij een benzinestation en daar vertelde de dame dat we in het plaatsje dat we net verlaten hadden wel een camping was. Dus wij weer terug en daar nog een keer gevraagd, maar we konden het niet vinden. Dus weer verder richting Nevèrs. Daar zagen we een bordje dat naar de VVV wees en daar hoorden we dat verder aan de straat eerst een camperplaats was en daarna een camping. De camperplaats leek ons niets en de camping leek al uit de verte erg druk, dus besloten we weer verder te gaan. Sonja zag onderweg het enige hert wat we in Frankrijk tegenkwamen. Uiteindelijk kwamen we in La Machine en stonden voor de poort van de camping municipale. Bij het restaurant hoorde ik dat we er terecht konden, maar de toiletgroep moest nog schoongemaakt worden. De code voor de poort was 1715. We reden de camping op die grotendeels uit een grindveld bestond met uitsparingen voor campers/caravans. Daarna snel douchen en de watervoorraad aanvullen (ook nu weer door steeds met 5 liter water heen en weer te lopen). Nadat ik schoon was moest Sonja met de 5e keer lopen wachten omdat er een hoosbui los brak. Daarna kon ze zelf ook douchen. Na het eten was het tijd voor een wandelingetje. We besloten rond het naastgelegen meertje te lopen. Ik zag een mooie dobber in het water drijven en toen we die naar de kant trokken bleek er nog een stuk snoer aan te zitten. Toen we dat naar ons toe trokken kwam er een complete hengel mee naar boven. Aan het haakje zat zelfs nog wat aas. Met de complete hengel liepen we langs het meertje en op een plaats waar weinig riet aan de kant stond gooide ik het hengeltje uit. Maar het snoer raakte in de war en de lol was er gauw af. Op de terugweg legde ik de hengel op dezelfde plaats neer als waar we hem opgedoken hadden.

 

30 juni. Vandaag naar Boeurs-en-Othe departement Yonne regio Bourgondië. Een bedrijf waar cider (en sterker) werd gemaakt. 193 km

 

We stonden bijtijds op en zagen in het houten gebouwtje aan de overkant dat er een deur open stond. Toen ik daar ging kijken bleek het een feesttent te zijn waar een meisje bezig was de tafels mooi te dekken. Toen ik vroeg waarom er feest was wees ze op de vele vlaggetjes die aan het plafond hingen met daarop 18. Ze vertelde dat het feest ter gelegenheid van haar 18 e verjaardag was. Ik feliciteerde haar en wenste haar een mooie dag toe. Daarna ging ik de camping betalen € 14,50 (camper 10,50 en pp € 2). Toen we de poort uitreden zagen we dat er op de plek waar we de hengel hadden neergelegd mensen aan het vissen waren.

Daarna door een paar steden en dorpen gereden tot we in Auxerre de camper even parkeerden en via een brug over de Yonne de oude stad inliepen. Via een steil omhoog lopende weg kwamen we bij de kathedraal waar zojuist een dienst was afgelopen. Ter gelegenheid waarvan was niet duidelijk, maar de mensen waren allemaal feestelijk gekleed. We liepen wat rond en bekeken de ramen die wat tegenvielen omdat er (te) veel lood was gebruikt. Toen we naar buiten liepen konden we nog net de priester gedag zeggen die zijn gewaad onder de arm droeg.

Niet veel verder arriveerden we bij domaine la Charloise. Hier wordt appelsap tot cider verwerkt en gedistilleerd tot sterker (45 %). Zodra we de camper uitkwamen kwam de eigenaresse ons tegemoet en zei dat we aan de kant van de weg tegen de kersenboomgaard mochten staan. Ook vroeg ze of we een kat bij ons hadden i.v.m. de honden die er rondliepen en nogal blafferig waren. Verder nodigde ze ons uit tot een proeverij van hun producten.

We kregen eerst een champagneglas met cider. Dat smaakte lekker fris en had 7 % alcohol. Daarna proefden we nog een distillaat van 45 %. Veel te sterk voor mij en nogal zoet. We kochten 3 flessen cider en 1 fles distillaat voor € 26. Na het eten, Sonja moest de afwas onderbreken, werden we uitgenodigd om te kijken hoe het een en ander gemaakt werd. De eigenaresse legde uit hoe de appels gewassen en verder verwerkt werden tot sap. Dat liet men vergisten in grote kunststof vaten en eiken vaten. Ook werd een simpel distillatie-apparaat getoond. Mijn vraag of er ook gist werd toegevoegd werd ontkennend beantwoord. Wel werd gezegd dat er suiker werd toegevoegd en ik zag inderdaad een pallet vol zakken suiker van 25 kg. Vol trots werd ook de (dure) flessenvuller getoond die in 6 uur 8000 flessen kon vullen en voorzien van een kroonkurk. We bedankten de mevrouw en gingen in het late zonnetje nog wat zitten genieten.

 

1 juli. Vandaag naar Braux  departement Aube (regio Champagne-Ardennen) 116 km

 

Vandaag bezoeken we een bedrijf waar rabarberwijn wordt gemaakt.

Voordat we helemaal klaar waren kwam de mevrouw al kijken of we gingen vertrekken. Ze wilde de lege ciderfles wel aanpakken, maar alleen om deze in de glasbak te gooien. Volgens haar was het duurder om etiketten te verwijderen dan een nieuwe fles.

We reden eerst naar Troyes om boodschappen te doen, maar omdat we niet snel een supermarkt vonden parkeerden we de camper en gingen met een plattegrondje dat we bij de VVV kregen de stad in. Troyes is een grote stad maar we liepen naar het oude deel van de stad. Veel vakwerkhuizen, maar vaak in minder goede staat. En de restaurantjes met terrasjes waren nog dicht of gingen net open. Het leek net of Frankrijk nog niet in de vakantiestemming was. We reden daarna naar een adres waarvan ik dacht dat er een mouterijmuseum was. Na veel vragen en zoeken hadden we dat uiteindelijk gevonden, maar het was gesloten. Toen we wat beteuterd stonden te kijken, kwam er een auto aanrijden en de man zei na uitstappen dat hij speciaal voor ons de deur zou openen. 

De mouterijafdeling in het museum stelde niet veel voor, het deel over de posterijen was leuk en er waren nog oude speelgoedautootjes en een modelspoorbaan te zien.  

Omdat de man die opendeed niet meer te vinden was gingen we zomaar de deur uit. Onderweg naar ons overnachtingsadres deden we nog wat inkopen bij een supermarché, maar deden bij de kassa's de verkeerde keus. We moesten zelf de artikelen scannen en op een soort weegschaal leggen. Maar voordat ik dat in de gaten had duurde het even. Daarna ging het scannen bij sommige producten niet goed en moest weer assistentie worden geroepen. Ook afgeprijsde artikelen waren een probleem. Bij een gewone kassa waren we een stuk sneller klaar geweest.

Omdat het overnachtingsadres niet zo duidelijk omschreven was, moest ik bij de plaatselijke VVV wat informatie vragen. Maar even later reden we het erf op en stonden naast een klein rabarberveldje. Van bouwvakkers die bij het naastgelegen dorpshuis bezig waren hoorde ik dat de eigenaar aan de overkant in dat mooie huis woonde. Hij was met zijn zoon aan het werk en vertelde dat waar we stonden goed was.   We werden ook uitgenodigd om 's avonds te komen kijken naar het produktieproces. Na het eten konden we komen kijken en kregen we de uitleg. De rabarber werd gewassen en gesneden en dan uitgeperst. Van het sap werd met 'spontane vergisting' een soort wijn en een champagnewijn gemaakt. Ook werden er flessen met sap gevuld en gesteriliseerd. Tijdens het proeven met de ouders van de eigenaar werden er foto's getoond. Een enorm veld met rabarberplanten, die dan in mei geoogst werden. Er wordt per jaar zo'n 8000 liter gemaakt.

Het sap smaakte echt duidelijk naar rabarber, de wijnen duidelijk minder. Er schijnen in Frankrijk maar twee mensen te zijn die zo iets maken. Wij kochten 3 flessen voor € 20.

 

2 juli. Vandaag naar Wargemoulin Hurlus, departement Marne (regio Champagne-Ardennen). 115 km

 

Voordat we aanstalten konden maken om te vertrekken kwam de vader van de eigenaar al aanlopen. We namen afscheid en gingen op weg. Het landschap was heel heuvelachtig met veel graanvelden. Onderweg deden we boodschappen en kochten presentjes voor het thuisfront. We namen ondanks de eerdere slechte ervaringen weer een zelfscan-kassa, omdat iemand voor ons bij de andere kassa blijkbaar erg veel koopjes had gevonden bij de kledingafdeling. Omdat Sonja al begon in te pakken voordat ik klaar was met afrekenen gaf de kassa een foutmelding en moesten we weer assistentie roepen. Uiteindelijk bleek dat we toch weer beter bij de andere kassa hadden kunnen blijven staan.

Op de eindbestemming aangekomen leek eerst niemand aanwezig. De honden sloegen aan en de kippen en de kalkoenen deden een wedstrijd wie het hardst kon schreeuwen. Maar ik moest toch aanbellen voordat er iemand open deed. We hoorden waar we mochten staan, maar dat hadden we zelf al gevonden. Het was een mooie plek langs het openbare weggetje. We kochten nog 2 flesjes bier (alle ander waren uitverkocht) en een potje paté. Samen € 9,50.

 

3 juli. Vandaag naar Haudiomont departement Meuse regio Lotharingen. 93 km

 

Niet al te vroeg vertrokken want we hoefden niet ver te rijden. 's Nachts had het geregend en dat deed het nog steeds een beetje. Na afscheid nemen zaten we al snel in Verdun. In de omgeving brachten borden nog steeds de Grote Oorlog (Eerste Wereldoorlog) in herinnering. Het regende, dus zin in een stadswandeling hadden we niet. Bij een supermarkt aten we ons broodje en zagen de mensen in de regen rennen. Daarna bekeken we de kathedraal en liepen naar een oorlogsmuseum. Maar dat ging pas na een uur open. Toen we naar binnen gingen konden we weer een telefoon huren om onderweg uitleg te krijgen. De ene helft van de tentoonstelling ging over het huidige geweld in de wereld het andere deel over de Eerste Wereldoorlog met extra aandacht voor wat er in en rond Verdun gebeurd was. De tentoonstelling viel wat tegen en in het filmzaaltje stonden maar 4 krukjes, waarvan er twee al bezet waren. Er werd op twee schermen tegelijk een serie dia's vertoond wat erg lastig was om goed te bekijken. Op een gegeven moment kwam een groep Duits sprekende jongeren naar binnen die eerst door het beeld liepen en daarna in een hoek luid met elkaar spraken. Toen ik in het Duits vroeg of ze ergens anders wilden gaan praten gingen ze weg.

Daarna nog steeds in de regen naar ons overnachtingsadres. Het bleek een loods te zijn langs de weg waar kersen en andere producten verkocht werden. We mochten naast de loods staan, waardoor we vanaf de weg goed zichtbaar waren. Ik kocht nog 4 flesjes bier die erg duur bleken en een half pond kersen voor € 3, wat ook niet goedkoop was. Vanwege het slechte weer moesten we binnenblijven. We stonden naast een groot veld met zonnebloemen in de knop.

Morgen ons laatste adres in Frankrijk en dan naar Luxemburg.

 

4 juli. Vandaag naar Preny departement Meurthe-et-Moselle regio Lotharingen 105 km

 

De touwtjes waarmee de parkeerplaats gisteren was afgesloten bleven lang zitten. Maar werden toch weggehaald voordat we vertrokken. Na het afscheid reden we naar Metz. Onderweg stopten we bij een aquaduct dat gerestaureerd werd. Eén pijler was al helemaal vernieuwd en nu was men bezig aan het andere deel. We liepen het werkterrein op, maar werd geroepen dat dat niet mocht. En inderdaad stond op het hek dat het verboden was, maar het hek stond open en daarom hadden we het niet gezien. We liepen een pad omhoog om het aquaduct van een andere kant te kunnen fotograferen. Dat lukte, maar we kwamen ook een heel klein kerkhofje tegen waar slachtoffers uit de 1 jarige Duits-Franse oorlog lagen. Het monument voor een Franse onderluitenant was nog heel, maar op een andere grafsteen waarop zowel Duitsers als Fransen vermeld werden was het woord Deutsche weggekrast. Er had gestaan: Hier ruhen in Gott 26 Deutsche und 3 Französ. Tapfere Krieger.

   

 

 Dan verder naar Metz. Een grote stad, maar we konden bij het zwembad betaald (€ 2) parkeren. Even later zagen we de camperplaats waar we waarschijnlijk gratis hadden kunnen staan. Het was druk in de stad, veel schoolkinderen mogelijk op een schoolreisje, en de terrasjes liepen aardig vol. Het liep dan ook tegen etenstijd. Na een bezoekje aan de enorme kathedraal en een overdekte markt reden we eerst foutief over het universiteitsterrein, naar Prény. We tankten onderweg 10 liter á €1.31 bij 107732 km , omdat het niet zeker was dat we Luxemburg zouden halen met wat er nog in de tank zat. In de FP-gids was vermeld dat we daarna richting Thiaucourt moesten rijden. Omdat ik een verkeerde weg inreed, riep TT dat we moesten keren. En wel via een scherpe bocht naar rechts. En die was inderdaad erg scherp. En steil omhoog, zodat ik steeds voor- en achteruit moest met behulp van de handrem en de diepe greppel moest ontwijken. Maar uiteindelijk lukte dat en reden we het weggetje op waaraan ook het 'stadhuis' lag. Wat verder zagen we de bordjes die naar de boerderij 'Ferme de la Souleuvre' verwezen.  Via twee wildroosters, bedoeld voor de koeien, kwamen we op de plek aan. Aan de ene kant stonden wat markttafels en aan de ander kant wat bakjes en tafels. Verder was er nog een barbeque en een gootsteen zonder water. De winkel was niet te zien. Toen er een tractor aankwam liep ik die achterna en kwam op een modderig terrein waar bouwvakkers bezig waren. De baas werd aangewezen en die kon me vertellen waar we mochten staan en waar de winkels was en hoe laat die open ging. Terug bij de camper besloten we een klein stukje verder te gaan staan, omdat de eerste plek wel erg rommelig was.

De nieuwe plek lag ook naast een berg rommel, maar was toch beter.

Daarna naar het winkeltje waar na aanbellen een meisje ons kwam helpen die vertelde dat ze uit Quebec kwam. We kregen allerlei soorten kaas te proeven. En kochten drie stukjes kaas, 3 flesjes bier, de helft van een brood dat net uit de houtgestookte oven kwam, een fles wijn Mystic Gris 2012 Côtes de Toul Appelation en een fles appelsap, alles voor € 24,74. Even later zaten we aan het verse brood met lekkere kaas en een slokje.

 

6 juli. Vandaag naar Bourscheid in Luxemburg.    185 km.

 

's Morgens na het afscheid nemen richting Metz (gisteren zijn we daar ook geweest en daarna een stukje terug Frankrijk ingereden). We kochten onderweg brood om dat daar gisteren niet veel van over was gebleven. Daarna richting de grens met Luxemburg. Op het moment dat ik verwachte de grens over te gaan reden we België binnen. Ik wilde wel snel naar Luxemburg omdat er nodig getankt moest worden. Dus zocht ik op de kaart de dichtstbijzijnde Luxemburgse plaats en gaf TT opdracht daar naar toe te rijden. Na tanken (73.27 liter voor € 87.78 is € 1.198 per liter bij 107878 km) konden we met een gerust hart een broodje eten langs de kant van de weg. En even later zaten we voor Bourscheid en zagen vanaf de weg een mooi kasteeltje liggen.   In het plaatsje wezen de borden naar het kasteel, zodat we even later de camper op de parkeerplaats zetten en toegangskaartjes kochten, weer met een telefoon voor de uitleg. Omdat ik het genoeg vond en Sonja nog meer wilde zien ging ik bij de toiletten in de schaduw zitten en daarna ook nog op een toilet. Toen ik daarna Sonja nog niet zag liep ik naar de uitgang en kocht een ijsje. Toen dat nog niet half op was, kwam Sonja aanlopen en vertelde dat ze de hele route voor de tweede keer gelopen had om mij te zoeken. Toch wel een lekker gevoel te weten dat je onmisbaar bent.

Vanuit het hooggelegen kasteel hadden we al twee campings aan het riviertje zien liggen. Via een paar haarspeldbochten kwamen we bij de camping Um Gritt (de Nederlandse eigenaar wist niet precies wat dat betekende) waar we met onze SVR-kaart korting kregen. Voor twee dagen was het toch nog € 36. 's Avonds weer brood met lekkere kaas en wijn, dus morgen weer boodschappen doen. Tijdens het wandelingetje naar het buiten de camping gelegen hotel zagen we een paar mooie oude auto's staan. Maar ik moest snel terug om nog net op tijd bij het toilet aan te komen!

 

6 juli. Vandaag een rustdag. 81 km gereden.

Erg laat opgestaan (9.30 u.). Het enige wat we vandaag gaan doen is wat boodschappen kopen. Nadat we bij de ingang van de camping vers water hadden ingenomen en het toilet geleegd, reden we eerst naar Ettelbrück een redelijk grote plaats. Maar ook na lang zoeken vonden we geen supermarkt. Dan maar door naar Wiltz wat iets groter is. Maar ook daar was, op een buurtsupertje na, niets te vinden. In deze winkel (een Delhaize) kochten we wat we nodig hadden en daarna terug naar de camping. Het luieren kon beginnen!

In het riviertje waren nauwelijks vissen te zien, misschien ook omdat er zo nu en dan kinderen in een autoband voorbij dreven.

Wat later kocht ik voor € 2,50 de internet code voor 2 uur internetten. Maar de verbinding stopte na 1 uur en ik kreeg hem niet meer aan de gang.

 

7 juli. Vandaag naar Opitter-Bree. 413 km

Nog net op de grens in een super-supermarkt boodschappen gedaan (ook weer superprijzen). Daarna wilde ik vlak voor de grens nog een keer tanken. Maar voordat we er erg in hadden, zaten we in België. Dus een klein stukje terug en 12.78 liter getankt voor € 15.31 bij 108057 km.

De bedoeling was vandaag een camping in België te zoeken. Als eerste keus was de SVR-camping in Beho. Maar omdat die maar 47 km verder lag, zocht ik een andere en dat werd een SVR in Opitter-Bree. Ik wist niet precies waar dat lag. Maar toen we al een heel stuk door Nederlands Limburg hadden gereden, besloten we dan maar door naar huis te rijden. In Meppel nog even tanken en dan naar huis.

Aan het eind van de middag waren we er en konden we de buurjongen vragen zijn auto van de oprit af te halen. De buurvrouw was nog bezig de plantjes water te geven en de tuin zag er keurig verzorgd uit.

Eigen import.

Totaal 26 France Passion overnachtingsplaatsen.

Totaal 4 campings.

Bezocht 23 van de 96 departementen.

Totaal gereden 6000  km.

Laatste keer dat deze pagina werd veranderd: 22-9-2013  (foto's geplaatst op 11-2-2017).

'